Reprezentujemy pogląd, że przestępstwa sprowadzenia konkretnego narażenia dla zdrowia lub życia ludzkiego (np. opisane w art. 160 kodeksu karnego) mają charakter materialny (czyli skutkowy). W rozumieniu prawnym, za skutek działania sprawcy uznawane jest bowiem także przeniesienie pokrzywdzonego z sytuacji „bezpiecznej” do stanu niebezpieczeństwa, względnie nasilenie stopnia zagrożenia dla zdrowia lub życia (karalne jest samo sprowadzenie zagrożenia niezależnie od ewentualnych następstw biologicznych), zaś „bezpośredniość” zagrożenia można zobiektywizować i kwantyfikować, np. w oparciu o kryteria statystyczne przy pomocy skali werbalnej (np. niebezpieczeństwo „bardzo wysokie”, „wysokie”, „znaczne”, „umiarkowane” lub „niskie”).

Niejednokrotnie określenie „bezpośredniości” narażenia może być trudne. Argumentem do jej przyjęcia jest przede wszystkim wysokie prawdopodobieństwie utraty życia albo powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a także istnienie bezpośredniego związku przyczynowego.

Ocena narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w praktyce najcześciej ma miejsce w sprawach związanych z pobiciem, użyciem niebezpiecznego narzędzia, ekspozycją na działanie substancji toksycznej, diagnostyką i leczeniem oraz działaniami paramedycznymi, które nie są oparte na aktualnym stanie wiedzy medycznej.